2023.09.03

"In deze turbulente tijd komt alle diep weggestopte pijn van onze (voor)ouders naar boven."

De eerste opstellingenmiddag na de zomervakantie is weer achter de rug. Met heftige thema’s die aan elkaar linken. De pijn en de angst van de generaties voor ons, die niet gedeeld kon worden en voor het leven werd weggestopt en verzwegen. De oorlog, de jappenkampen, de angst voor het leven, de zelfmoorden, bestaansrecht, tweelingmanifestatie. Een overgenomen pijn voor de (klein)kinderen die er nu mee te dealen hebben. Voor iedereen die met de opstellingentheorie werkt, is dit een bekend gegeven. Ik kom het op dit moment veelvuldig tegen in mijn praktijk. De onbegrepen angst bij jonge mensen die niet te verklaren is, maar zijn oorsprong heeft in de generaties voor hem of haar.

Bij traumaopstellingen formuleert de aanvrager een zin met een verlangen, een hartenwens, een zielswens. Voor ieder woord uit die zin wordt een representant opgesteld, die zijn inzichten deelt met de aanvrager. Achter dat woord zit een lading van iets of iemand.

In de opstelling starten we met het verlangen van de eerste vraagsteller: “Ik wil me weer fit, gezond en energiek voelen.” We maken kennis met een jonge vrouw die haar vader heeft verloren aan zelfmoord, toen zij 13 jaar oud was. Ze zegt geen boosheid of onbegrip meer te voelen voor zijn daad. Toch zien we gaandeweg de opstelling verschillende gewonde (kinds)delen verschijnen, die verstrikt zijn met de pijn van vader. Ze willen het gesprek met vader aangaan en hun pijn uitspreken. Het kost de vraagsteller heel veel moeite om zich hiermee bezig te houden. Er ontstaat een dynamiek van aantrekken en afstoten. De kindsdelen willen contact met vader, de vraagsteller wil de opstelling liever afsluiten. Uiteindelijk lukt het de gewonde delen wel om hun pijn neer te leggen bij vader. “Jij hebt mij het leven gegeven, maar ook weer ontnomen. Hoe kon je?” vraagt de representant die staat voor het woordje “gezond”. Het verdriet, de schaamte en de machteloosheid van vader is duidelijk zichtbaar. De onrust van de vraagsteller blijft zichtbaar. Ze wil verder met haar leven en zegt zich wel te redden. Kindsdeel: “Er is een deel in jou dat het vertikt om naar de pijn te gaan.”

Thema van de tweede opstelling: “Ik wil graag in contact komen met de diabetes in mijzelf.” Een ziekte die is ontstaan kort nadat haar moeder is gestorven. In de opstelling komt de vraagsteller via deze zin in contact met haar overleden moeder. De diepe pijn van moeder, die in haar jeugd 4 jaar in een concentratiekamp heeft gezeten, komt naar boven. Moeder heeft nooit willen/kunnen praten over de mensonterende periode uit haar leven. Dochter heeft die pijn altijd gevoeld en gezien in haar ogen. Zij is gaan zorgen voor moeder en heeft zich verstrikt met de pijn van moeder, maar ze spreekt uit die niet meer te kunnen dragen. Het is teveel, het is niet van haar. Dochter spreekt haar liefde uit naar haar moeder. Moeder mag verder gaan naar het Licht. In de opstelling komt ook haar vader naar voren. Hij is emotioneel ernstig beschadigd door zijn vader, die verslaafd was aan de drank. Dochter bedankt hem voor zijn liefde en vader trekt zich terug uit het veld.

Hierna komt de dochter meer in contact met zichzelf, maar zij heeft nog wat stappen te zetten. Samen met de representant voor het woord “mijzelf” gaat zij de confrontatie aan om meer te gaan leven volgens haar eigen diepste zelf. Zij heeft geen toestemming nodig van anderen. Zij mag gaan ontdekken wie ze in werkelijkheid is. Het juk van haar overgenomen lasten afgooien. Vrij zijn.

Aan het eind van de opstelling is er nog een confrontatie met de kampwacht van moeder en kan zij haar boosheid, verdriet en pijn uitspreken. We sluiten af met de zin: “Het is voorbij. Je mag nu in je eigen kracht gaan staan.”    

Het thema van de laatste kandidaat: “Ik wil graag mijn levensenergie vrij en helend laten stromen.”

Zij komt uit een gezin met trauma’s op het seksuele vlak, incest van beide kanten. Dit heeft een grote stempel gedrukt op haar eigen leven. Muziek is dans, dans is seks, volgens haar vader. Haar representant voor “levensenergie” stroomt niet en wordt buiten het veld geplaatst, zo ver als mogelijk uit haar buurt. Enerzijds uitdagend en ontwapenend, anderzijds voelt zij een systemische onderdrukking en zelfkastijding. Ze heeft geen vrije “ïk”. Zij volgt de wil van vooral de vader. Haar eigen “ik” voelt zich als een zak zand. Ze is niet verbonden met “levensenergie”, omdat ze de dingen wil controleren uit angst om zelf rare dingen te gaan doen. De representant voor “vrij” voelt zich allesbehalve vrij. De opsteller vraagt haar om contact te maken met “ik” en in gesprek te gaan met elkaar over hetgeen er in haar jeugd gebeurd is. De vraagsteller vertelt over de overheersing van vader, alles wat zondig, godsdienstwaanzin van de moeder, ik ben in zonde verwekt. Ze heeft een tweelingbroer en ze zijn een maand te vroeg geboren, waarna moeder met de zoon al snel naar huis mocht en zij 4 weken lang alleen in de couveuse moest blijven, met alle trauma’s door de behandelingen. Ze is gaan geloven dat ze geen bestaansrecht heeft, er niet toe doet, een toneelspeler is, plaatsvervangend boete moet doen, nooit goed genoeg is. Het constante gekrakeel in haar hoofd maakt haar onrustig, alsmede de overgenomen lasten van de generaties voor haar. Het is veel wat ze op haar schouders heeft genomen. De opsteller adviseert haar om voor vandaag de twee gezonde delen (vrij en energiek) mee te nemen. Ze mag als kind inhalen wat ze niet heeft gehad aan liefde en geborgenheid. Als volwassene mag ze nog dingen leren, die toen geblokkeerd zijn.

2023.08.12

“Dankbaar dat ik deze energie weer mag doorgeven.”

Vandaag was de laatste van de vier Reiki inwijdingen deze zomervakantie. Vrouwen met veel talent die kennis mochten maken met deze zuivere methode van energieverspreiding. Wat een dankbare taak. Ik sta iedere keer weer opnieuw versteld van de manier waarop ze het oppikken. De natuurlijke, naar binnen gerichte houding die ze aannemen bij het geven van een behandeling, waarmee ze nog maar kort daarvoor kennis hebben gemaakt. Zo mooi en zo zuiver wordt er tegenwoordig vanuit het gevoel gewerkt. Adembenemend om te zien en tegelijkertijd ben ik dankbaar dat ik daarvan getuige mag zijn. Het geeft hoop voor een toekomst waarin we meer en meer contact mogen maken met alles wat binnen ons leeft. Een toekomst vanuit liefde voor elkaar en in verbinding met onszelf.

De inwijdingen verlopen tegenwoordig ook veel sneller. Er komen minder vragen van de deelnemers en vergeleken met jaren terug is de kennismakingstijd met Reiki veel korter tot wel 2 uur per inwijding. Dat zet me ook aan het denken. Door het jaar heen zijn er weinig aanvragen voor een Reiki inwijding. Wanneer ik in de zomervakantie de prijs laat zakken met ongeveer 20% komt er een stormloop aan gegadigden en moet ik mijn eigen belastbaarheid bewaken, want je trekt er toch een hele dag voor uit. Met alle verplichtingen daarnaast is dat best veel. Misschien is het verstandiger om de prijs definitief te verlagen tot het niveau van nu en het zodoende uit te smeren over een heel jaar.

Het doorgeven van alle kennis doe ik met veel plezier. Ik mag een jongere generatie klaarstomen om het geven van zuivere energie te continueren wanneer ik er niet meer ben. Vanaf mijn wolkje zal ik later met een glimlach op mijn gezicht toekijken en ongelofelijk trots zijn. De wereld heeft de veiligheid en zachtheid van Reiki zo hard nodig.

2023.07.15

“Vastzitten in allerlei afhankelijke patronen.”

Officieel heet dit codependentie, maar dat vind ik zelf zo’n beladen woord. Ik noem het liever afhankelijkheid. Je kunt afhankelijk zijn van de ouder, de partner, je werk en zo meer. Daar ligt de oorsprong, daar is het patroon ontstaan. Veelal omdat je opgroeit bij ouders die zelf niet emotioneel bereikbaar zijn vanwege hun eigen trauma’s. Niet bewust, maar onbewust.

Wanneer je onveilig gehecht bent, ga je aanpassingsgedrag vertonen. Alles om maar gezien te worden door je ouders. Je gaat je anders gedragen, omdat je denkt dat je zelf schuldig bent aan het feit dat papa/mama je niet ziet. Je denkt, dat je bijv. niet lief of aardig genoeg geweest bent. Daarom ga je nog meer je best doen. Je gaat op je tenen lopen, jezelf klein maken. Een deel van jou mag er niet zijn. Dit patroon is een tweede natuur geworden, ook wanneer je volwassen bent. Je weet niet beter. We noemen dit overlevingsgedrag. Dit overlevingsgedrag put je uiteindelijk helemaal uit.

Het bekendste voorbeeld voor velen is de pleaser, de innerlijke criticus, de denker, de perfectionist, de workaholic en super(wo)man. In mijn eigen leven heb ik kennisgemaakt met de hierboven genoemde dominante delen. Ik weet dus wat een moeite het kan kosten voor een afhankelijk persoon om zich hiervan los te maken. Daarbij ga ik nog geregeld over mijn grenzen, maar ik ben me er in ieder geval beter van bewust.

Aan de hand van verschillende praktijkvoorbeelden ga ik hier wat dieper op in om bepaalde patronen van codependentie wat duidelijker te maken. Gewoon wat bij mij naar boven komt.

Hij is opgegroeid bij hardwerkende ouders met een eigen zaak. Vader in de servicedienst, moeder in de winkel. De kinderen werden geacht om zichzelf te vermaken en vooral geen aandacht op te eisen. Die tijd was er gewoon niet. Wanneer de zaak gesloten was, ging alle aandacht naar de kinderen uit. Dan was er alle tijd voor het gezinsleven. Dan was er tijd voor elkaar, maar toch heeft het hem gevormd. Op alle andere dagen moest hij stil zijn, gewenst gedrag vertonen, zichzelf bezighouden, geen aandacht vragen. Dit patroon past hem nog steeds in zijn volwassen leven. Hij volgt en past zich aan.

Door de oorlog en de invloed van de kerk op haar moeder is haar jeugd zeer turbulent verlopen. Ze groeide op tot een explosieve puber en kon slecht met haar ouders opschieten. Ze kon flink schoppen tegen alles en iedereen en was een bron van ergernis in het gezin. Haar zus volgde haar ouders met gewenst gedrag en bleef in de luwte, waardoor zij meer en meer alleen kwam te staan. Voor erkenning en waardering moest zij het in haar werk gaan zoeken. Hard werken, tè hard werken, was hetgeen zij ging doen. Altijd aanstaan voor de ander, bovenmatig presteren, maar ook jezelf groter maken en neerkijken op de ander. Niets kon haar meer stoppen en als workaholic pleegde zij roofbouw op zichzelf. Heel wat jaren ging het goed, totdat er iets knapte in haar. Een andere vorm van afhankelijk zijn. Afhankelijk van je werk zijn om dat akelige gevoel van niet genoeg zijn kwijt te kunnen raken.

“Liever een slechte relatie, dan geen relatie.” Dit is een thema dat ik bij veel vrouwen tegenkom. De altijd aanwezige leegte in henzelf moet opgevuld worden door een ander. Ze zijn een gemakkelijk doelwit voor een narcistische partner, die hen in eerste instantie overlaadt met liefde en aandacht. Precies wat ze zochten en nodig hadden. Op een later tijdstip in de relatie verandert die partner in een veeleisende persoon, die alle aandacht van de vrouw eist en haar meer en meer weg gaat houden bij andere mensen zoals familie en vrienden. Alles onder het mom van zorgzaamheid, want hij heeft het zo goed met haar voor. Zij wordt helemaal gehersenspoeld en ingepalmd. Hij weet haar zo te bespelen, dat ze aan zichzelf gaat twijfelen.

Of ze treft een getrouwde man aan die in is voor een avontuurtje. Hij belooft haar zijn relatie te gaan beëindigen en wil voor een leven met haar gaan. Zij wacht en wacht, maar het doorhakken van de knoop om zijn huidige relatie te beëindigen, wordt steeds weer uitgesteld. Vanuit een tekort aan zelfliefde accepteert ze dit alles en blijft over haar grenzen gaan. Grenzen die ze eigenlijk niet kent, want ze heeft nooit geleerd om van zichzelf te houden.

Je kunt financieel afhankelijk zijn en niet de kracht hebben om voor je eigen inkomen te zorgen. Zo zit je helemaal verstrikt in het web van afhankelijkheid en is het nog moeilijker om je los te maken uit een destructieve relatie. 

Na het overlijden van moeder is ze helemaal van de kaart. Niets kan haar leven nog opfleuren. Ze was van jongs af aan heel erg hecht met moeder. Moeder had het zwaar vanwege een afwezige vader in het gezin en zij heeft uit liefde voor haar moeder die plaats voor hem ingevuld. Ze hielp mee in de huishouding en zorgde voor de andere kinderen. Moeder deelt zaken met haar dochter die niet bij een kind thuishoren. Ze raakt vervlochten met de identiteit van haar moeder, een symbiosetrauma. Moeders grenzen zijn haar grenzen, moeders wil is haar wil. Eenmaal volwassen blijft ze die rol vervullen en het lukt haar niet om op een volwassen manier los te komen van moeder. Moeder is en blijft de belangrijkste spil in haar leven. Na een lang ziekbed van moeder, waarin ze op alle mogelijke manier klaar stond om haar te helpen, overlijdt moeder. De leegte die moeder nalaat, opent de zoektocht naar wie zij nu zelf uiteindelijk is. Ze heeft zelf geen idee.

Zorgen voor, altijd klaarstaan voor een ander, jezelf wegcijferen, jezelf niet belangrijk genoeg vinden, jezelf niet de aandacht waard vinden, jezelf onmisbaar maken. We doen het vaak zelf vanuit een patroon van ondergeschiktheid. Zo zijn we opgevoed door onze moeders, die in hun tijd niets anders hoorden van hun moeders. De man stond op een voetstuk en was belangrijker dan de vrouw. Ook de kerk had hier een groot aandeel in. Totale gehoorzaamheid aan de man werd er gepredikt. Ik kan me nog herinneren, dat ik in 1975 met mijn eerste echtgenoot bij de pastoor moest komen voordat we gingen trouwen en daar te horen kreeg, dat de vrouw ondergeschikt was aan de man en aan zijn wensen moest tegemoetkomen. Ook op seksueel gebied. Totale waanzin. Over hersenspoelen gesproken. Moeders dragen dit patroon weer over aan hun dochters en zo gaat het maar door. Een leven van pleasen en zorgen voor. Alleen maar geven en moeite hebben met ontvangen, want je vindt jezelf niet de moeite waard. Een aardig woord…. o help… een compliment… o help… een onverwacht geschenk… o help… ik ben dat toch niet waard… Ik ken het, ik was zelf zo. Nu loop ik een stapje mee als ervaringsdeskundige en mijn motto is: “Als ik het kan, kun jij het ook.” De hoogste tijd om jezelf op de voorgrond te plaatsen en te mogen zijn wie je bent.

Mijn kijk op de Katholieke Kerk is de laatste jaren aardig bijgesteld door alle verhalen van mijn cliënten. Er is aardig huisgehouden door het grondpersoneel. Onder het mom van geheimhouding, want anders….. is er veel gebeurd wat het daglicht niet kan verdragen en ik zie de gevolgen bij de kinderen van die moeders. Mede daardoor heb ik me losgemaakt van de kerk, omdat die toch al niet meer bij me paste. Wat een ruimte heeft dat mij gebracht.

Wanneer je je bewust bent van dit patroon van afhankelijkheid is het tijd om dingen te gaan veranderen. Het kost moeite om een patroon van vele jaren om te buigen en het zal zeker niet gemakkelijk gaan. Stap voor stap mag je de regie over je eigen leven terug gaan nemen. Om te gaan ontdekken wie je nu werkelijk bent. Om meer en meer vanuit je Gezonde Deel te leven. Om minder stress en spierspanningen te ervaren. Om meer innerlijke rust te vinden.

“Om meer grip terug te krijgen op jouw leven.”

2023.05.20

"Kindpijn die je belemmert om voluit je leven te leven."

Een mooie groep mensen bij elkaar op de laatste opstellingenmiddag van dit seizoen. Bekende gezichten en veel nieuwe gezichten. Maar altijd weer die verbinding en dienstbaarheid naar elkaar toe. Zo bijzonder om dit proces steeds weer te mogen meemaken, om je veilig genoeg te kunnen voelen en je pijn te kunnen delen.

In de zoektocht naar wie hij echt is, gaat hij regelmatig bijna over het randje. De persoon die dan naar boven komt, is de persoon die hij altijd heeft weggedrukt. De boosheid, de woede van zoveel jaren laat zich niet meer wegdrukken en het uiten van deze emoties neemt een explosief karakter aan. Hij wil hier naar kijken in een opstelling in de hoop de persoon van voorheen, de persoon die hij kent, weer terug te vinden. Met hulp van de representanten maakt hij contact met zijn hart en buikgebied. Dit zijn delen die hij sinds zijn jeugd heeft afgesloten om te kunnen overleven. Nu mag de eigen energie gaan stromen, zijn gezonde deel, en vindt er een helingsproces plaats. De warmte stroomt door zijn lijf en hij wordt rustiger.

Ze is op zoek naar meer plezier in haar leven. Het valt haar moeilijk om een zinvolle draai aan haar leven te geven nu de kinderen groter worden en er meer tijd vrijkomt om te doen wat ze graag zou willen doen. Ze heeft geen idee in welke richting dat ze het zou moeten gaan zoeken. Ze hoopt dat een opstelling haar op weg kan helpen. Via de representant worden haar bepaalde inzichten aangereikt die haar sinds haar jeugd belemmeren om voluit te leven. Haar ouders gingen scheiden toen ze 3 jaar was. Vanuit liefde heeft ze zichzelf onzichtbaar gemaakt om haar ouders niet tot last te zijn en nog meer verdriet te doen. Ze heeft weinig tot geen herinneringen aan haar jeugd. Ze heeft sowieso geen herinneringen aan ouders die haar vertelden, dat ze van haar hielden. Alle pijn en emoties heeft ze diep weggestopt. Ze heeft het gevoel in een harnas te zitten. Een aangepast kind zijn, is haar leven. Maar ook is ze bang om niet gezien te worden. Ze heeft zichzelf helemaal stilgezet in groei en het is te begrijpen dat ze niet weet hoe ze plezier moet brengen in haar leven. Ondeugend zijn en buiten de lijntjes kleuren zijn haar onbekend. Mededogen met het kleine 3-jarige kindje in haar is belangrijk, evenals innerlijk kindwerk. Via de representanten mag ze in contact komen met de afgesplitste delen.

Als dochter van een narcistische moeder is haar jeugd moeizaam verlopen. Haar zelfbeeld heeft behoorlijke deuken opgelopen. Het aantrekken en afstoten van moeder heeft zijn sporen nagelaten. Haar wens is om zich geliefd en verbonden te voelen. De representanten nemen blokkades waar bij het zonnevlechtchakra en het keelchakra. In de opstelling wordt de verstrikking met moeder duidelijk zichtbaar. Er wordt een representant opgesteld voor de moeder. Moeder en dochter zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ze kunnen niet met en niet zonder elkaar. Met hulp van de representanten wordt uitgesproken naar moeder, dat ze (de vraagsteller) niet verantwoordelijk is voor het geluk van de moeder. Bärbel (onze opsteller) legt uit dat narcistische mensen leven op de energie van anderen. De vraagsteller moet zich hiervan losmaken door voor zichzelf te kiezen. Moeder kan dat niet zelf. De dochter mag/moet zichzelf op een liefdevolle manier gaan losmaken van moeder. Om dit kracht bij te zetten, geeft de opsteller de dochter en haar representanten de opdracht om moeder letterlijk de rug toe te keren en contact met elkaar te maken. Ze vormen een team dat zacht en vanuit kracht liefdevolle grenzen gaat aangeven naar moeder toe. Moeder maakt hierna in de opstelling letterlijk ruimte voor haar dochter door een stap achteruit te zetten.

Weer drie mooie opstellingen vanuit vroegkinderlijk trauma wat blijft doorwerken in het leven van volwassen personen. Ik ben enorm trots op de mensen die dit patroon willen gaan omdraaien.

2023.04.15

“Coaching.”

Coaching is een belangrijk onderdeel in de hechtingstrajecten. De lijntjes zijn kort en wanneer nodig is er telefonisch contact of contact via Whatsapp. Even delen hoe het met je gaat, even je onzekerheden uitspreken. Voorzichtig leren om je gevoelens te uiten, kwetsbaar te mogen zijn.

Momenteel heb ik een aantal cliënten met PTSS. Ze hebben te maken met angsten, extreme spierspanningen, herbelevingen, uitputting, dissociaties, wanhoop, vergeetachtigheid, slapeloosheid. Vooral tijdens de lange nachten komen er veel triggers naar boven. Dan is het fijn om even van je af te kunnen praten of appen. Die persoonlijke aandacht vul ik eventueel aan met het toesturen van eigen meditaties op mijn YouTube kanaal en visualisatie oefeningen. Sinds afgelopen week ben ik de zelfhypnose gaan toevoegen. Alle beetjes helpen om de dag op een positieve manier af te sluiten, zodat je in alle rust aan de nacht kunt beginnen.

Als ervaringsdeskundige op het gebied van PTSS kan ik mijn cliënten lezen en invoelen. Niets is mij onbekend. Dat geldt natuurlijk ook voor de valkuilen en de afleidingstactieken. Je bent voor mij een open boek.

Jezelf weer terugvinden na deze diagnose is een lang traject, maar zeer zeker niet onmogelijk. Als ik terugkijk op de persoon die ik 15 jaar geleden was en de persoon van nu is er een wereld van verschil. Mijn leven heeft zoveel meer inhoud gekregen, maar ik ben me er wel van bewust, dat ik mijn activiteiten moet doseren. Doe ik dat niet, dat krijg ik vanzelf een kettingreactie van mijn lichaam in de vorm van extreme spierspanningen. Of het nou om leuke of minder leuke dingen gaat, spanning is spanning. Dat is iets waarmee ik rekening moet blijven houden voor de rest van mijn leven. Gelukkig staat het caravanseizoen weer voor de deur. De ultieme ontspanning voor ons allebei. 😊

2023.03.18

“Een nieuwe opstellingenmiddag met bekende thema's."

2023.02.27 

“Je eigen plek innemen kan een levenslange worsteling zijn.”

Voor velen van ons geen enkel probleem, maar er is een grote groep mensen voor wie dat niet zo gemakkelijk is. Mensen die zich aanpassen aan de ander en onder de radar blijven om vooral niet op te vallen. Zij hoeven geen plek in de openbaarheid, maar prefereren een plek in de luwte. Ze staan altijd klaar voor een ander en vragen zelf maar weinig aandacht. Gericht op de ander en betrouwbaar. Dat is hoe ze overkomen naar de buitenwereld.

“Van kleins af aan heeft hij zich klein en onzichtbaar gemaakt. De gereserveerdheid zit vast in zijn lijf. Een spontane beweging zit er niet in. Hij is opgegroeid bij getraumatiseerde ouders, die hem hebben gekneed tot het kind dat hij is geworden: volgzaam en onzichtbaar. Alle eigenheid werd hem afgenomen. Zo is hij het kind geworden, dat zijn ouders konden hanteren zonder al teveel extra problemen. Hij heeft al heel vroeg aangenomen, dat hij zijn ouders niet nóg meer mocht belasten in hun zware leven. Dat hijzelf minder belangrijk was en zich koest moest houden om niemand tot last te zijn.

Dit patroon volgt hij tot op de dag van vandaag nog steeds. In relaties en werksituaties vraagt hij maar weinig om aandacht, hij volgt. Onderhuids is de opgekropte boosheid die in hem zit met tijden voelbaar. Een boosheid die er mag zijn, want het beknotte kind in hem speelt regelmatig op. Niet met woorden, maar met zwijgen en uit de weg gaan. Een strategie die hem vanaf zijn vroege jeugd heeft geholpen om zich staande te houden. Maar ook een strategie die hem de nodige problemen heeft opgeleverd. Boosheid die niet geuit mag worden, gaat ondergronds en komt bij triggers naar de oppervlakte. Natuurlijk vaak op het verkeerde moment. De vele verschillende banen in loondienst waren het gevolg hiervan. Werd het te heet onder zijn voeten dan verkaste hij weer. De schuld lag altijd bij de werkgever en niet bij hem.

Bevriezen en vluchten als overlevingsstrategie zijn moeilijk om te draaien. Het glipt door je vingers en je gaat het niet aan. Je zoekt de schuld bij de ander. Totaal blind voor je eigen aandeel van het ontstane patroon. Het gewonde innerlijke kind blijft hangen en reageert vanuit pijnvermijding. Het voelt zich aangevallen en kan met zijn onvolgroeide hersenen geen volwassen verbindingen leggen. Als volwassen man kan hij terugvallen in het gedrag dat hij in zijn jeugd nodig had; wegkijken, zwijgen, vastzitten, vermijding, onzichtbaar zijn.

We gaan het samen aan met tafelopstellingen, opstellingen met representanten, coachen en hypnose naar het innerlijk kind. Het plaatje wordt zichtbaar, het waarom is duidelijk. Soms zet hij stappen, soms valt hij terug. Hij kan zich heerlijk wentelen in de rol van het beknotte kind. De slachtofferrol is zo gemakkelijk en bekend voor hem. Hij kan er moeilijk afscheid van nemen. Zo gauw hij wat meer los kan komen van die slachtofferrol kan hij stappen zetten. Oefenen in een veilige omgeving en aandacht schenken aan het gewonde kind in hem is nodig. Een lang proces om een ommekeer te gaan maken, maar niet onmogelijk.

2023-02-05

“We worden geboren als originelen. Hoe komt het toch dat we sterven als kopieën?” 
Edward Young.

Deze spreuk uit de Happinez scheurkalender van 4 februari raakte me. We worden geboren als blank en puur wezen. Tijdens ons leven raken we delen van onszelf kwijt, want het leven is niet alleen een kabbelend beekje. Sommige stormen raken ons diep en zorgen ervoor dat we onszelf moeten afsplitsen van de pijn, eenzaamheid en verdriet om door te kunnen met ons leven. We worden een aangepaste versie van onszelf.

Tijdens de opstellingenmiddag van 4 februari willen verschillende mensen aan zichzelf gaan werken om die puurheid te gaan herontdekken. Altijd weer een spannend moment om je kwetsbaarheid te laten zien aan wildvreemde mensen, maar ook altijd weer een moment van verbinding met elkaar.

Deze middag is anders dan de vorige opstellingenmiddag. Die laatste keer hadden we een groep mensen, die nog nooit een opstelling had bijgewoond. Deze keer was het een grote groep mensen waarvan zeker de helft een opleiding had gevolgd in familieopstellingen. Het was fijn om te zien, dat zij zich open konden stellen voor deze andere manier van opstellen. Een methode die voorzichtig en behoedzaam is, net wat de cliënt op dat moment kan dragen.

De thema’s van vandaag waren: een tekort aan zelfvertrouwen, uitsluiting, overgenomen oorlogstrauma’s en problemen met de identiteit.

Ze heeft haar hele leven al problemen met haar zelfbeeld. Ze is het gewend om zichzelf en haar eigen behoeften naar de achtergrond te verplaatsen en anderen belangrijker te vinden. Please-gedrag is haar niet vreemd en ze staat altijd voor iedereen klaar. In de opstelling komt ze in contact met haar kleinere versie in de peuterleeftijd. Ze is destijds een dag en nacht in het ziekenhuis opgenomen geweest voor het knippen van haar amandelen. Voor een volwassene is dit een onbelangrijk gebeuren, maar voor het onvolgroeide brein is dit een ingrijpende gebeurtenis. Als peuter heeft ze dit als een straf ervaren en een deel van zichzelf af moeten splitsen. Altijd lief zijn, altijd behulpzaam zijn, dat is wat ze met haar kinderlijke brein heeft gedacht. Als ik maar gewenst gedrag vertoon, word ik niet meer achtergelaten. De eerste stap wordt gezet als de volwassen persoon die ze nu is met het aankijken en doorvoelen van wat er gebeurd is. Een klein puzzelstukje is weer op z’n plaats gelegd.

Er is een grote leegte ontstaan, nadat haar ouders geen contact meer met haar willen hebben. Ze gebruikt zelf het woord uitsluiting hiervoor. Ze zoekt een uitweg voor zichzelf om de pijn die haar verscheurt los te laten. Gaandeweg komt in de opstelling het verlangen naar boven om de ouders op te stellen. Ze kiest als eerste voor haar vader. Vader is blij en emotioneel om haar te zien en verzekert haar, dat deze situatie niets met haar als dochter te maken heeft. Vader zegt dat er het een en ander moet worden opgelost tussen de ouders zelf. Dochter geniet van de omhelzing met vader en laat haar tranen lopen. Op eigen verzoek wil ze hier de opstelling beëindigen. Een klein zaadje van onvoorwaardelijke liefde is geplant.

Hij is al heel wat jaren op zoek naar antwoorden omtrent zijn afkomst en het aandeel van zijn vader als militair tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland en Indonesië. De vraag wie nu werkelijk zijn biologische vader is, blijft hem bezig houden. Tijdens de heftige opstelling komen de verstrikkingen met zijn vader en moeder naar boven, alsmede de overgenomen lasten. Via de representanten komen er verschillende dingen naar de oppervlakte, die hem doen besluiten om stappen te gaan zetten naar meer duidelijkheid over zijn afkomst.

Oorlogstrauma’s en oorlogsmisdaden blijven heftige thema’s. Het feit dat onze opsteller Bärbel van Duitse afkomst is, maakt het er niet gemakkelijker op, maar ze slaat zich er wonderwel doorheen. Petje af voor deze sterke vrouw.

Wat is het fijn om na afloop te horen van onze Vlaamse gasten, dat ze zo geraakt zijn door de methode van Franz Ruppert. Ze willen dit zelf ook gaan leren van Bärbel en gaan een opleiding faciliteren in de buurt van Hasselt in België. Dus lieve mensen: Heb je zelf de wens om je te gaan verdiepen in de trauma-opstellingen? Zo gauw er iets meer bekend is, deel ik het op mijn pagina.

2023-02-01

"Autonomie versus Schijnautonomie"

Autonomie: onafhankelijk zijn, zelfstandig te werk gaan en eigen keuzes maken.
Schijnautonomie: afhankelijkheid vanuit behoefte, ergens bij willen horen, geen vrije wil hebben.

In mijn werk heb ik vaak te maken met mensen die al vanaf hun vroege jeugd in een overlevingsstrategie zijn beland. Vanuit hun kinderlijke brein zijn ze aanpassingsgedrag gaan vertonen om gezien te worden, om lief gevonden te worden. Dit hardnekkige patroon zet zich voort in de volwassenheid en put je uiteindelijk helemaal uit. Want wie ben je nou in hemelsnaam zelf zonder alle lagen van aanpassing naar alles en iedereen toe? Wie is dat pure kind dat zo diep zit weggestopt en zo moe wordt van alle prikkels om hem of haar heen?

“K. is een vrouw van mijn eigen leeftijd. Ze is opgegroeid in een groot, katholiek gezin. Vader zorgde voor het inkomen en was de hele dag van huis. Moeder was de spil van het gezin. Door het zwaar beladen verleden van moeder lag er een grote druk op het gezin. Moeder hield haar kinderen met argusogen in het zicht. Niets mocht er gebeuren zonder haar toestemming. Van enige spontaniteit was geen sprake. Alles verliep in een strak stramien. Moeder deed dit vanuit liefde voor haar kinderen, want haar grootste angst was, dat haar kinderen hetzelfde zou overkomen, als wat zij had meegemaakt in haar leven. K. groeide op als een beknot en afhankelijk kind. Zij was veel alleen en heeft nooit geleerd om haar eigen keuzes te maken. Haar wil was de wil van haar moeder. Ze komt bij mij voor een Traject om zichzelf los te maken van dit patroon. Ik zie haar meer en meer opbloeien op haar ontdekkingstocht. De afhankelijke vrouw maakt plaats voor een vrouw, die met vallen en opstaan haar eigen plek inneemt.”

“Liever een slechte relatie, dan geen relatie.” Dit is een veel gehoorde uitspraak van cliënten die gebukt gaan onder het afhankelijk zijn van een ander voor het vinden van hun eigen geluk. Ze blijven hangen in een destructieve relatie, want alleen achterblijven, is nog veel enger. Wanneer het dan toch tot een echtscheiding komt, ontstaat er een nog diepere leegte en eenzaamheid. Al die jaren heb je je identiteit gehaald uit het verbonden zijn met je partner. De persoon aan wie je je al zo lang hebt vastgehouden, valt ook nog weg en al je onzekerheden komen naar de oppervlakte.

Een nieuw leven opbouwen valt niet mee. Het gevaar bestaat dat je in eenzelfde behoeftige relatie terecht komt met een nieuwe partner, in de volle overtuiging dat deze relatie anders zal zijn, omdat dit de persoon is waarop je altijd hebt gewacht. Waar je aan voorbijgaat, is jouw eigen gemis. Je bent en blijft dezelfde persoon met alle onverwerkte trauma’s. De persoon die altijd op zoek is naar de liefde van een ander. De persoon die nog wat te doen heeft om die liefde in zichzelf te vinden. Vanuit een vrije wil je eigen grenzen kunnen stellen, is best wel eng.

AUTONOMIE: 
In verbinding willen zijn met de ander - zelfstandig zijn en daarnaar handelen – vertrouwen hebben in je eigen oordeel – je eigen behoeften bevredigen – eigen beslissingen nemen – jezelf voorop stellen – verantwoordelijkheid nemen over je eigen leven – niet van je eigen waarden en identiteit afwijken – je eigen doelen nastreven – de ander om hulp vragen, wanneer dat nodig is – kwetsbaar durven zijn.

Eerst vanuit je eigen autonomie contact maken met je eigen behoeften, gevoelens en van daaruit de verbinding met de ander maken.

SCHIJNAUTONOMIE: 
Angst voor verbinding – onafhankelijk willen zijn - rollen spelen om het de ander naar de zin te maken – pleasen – moeite hebben met keuzes maken - in het contact meer met onze aandacht bij de ander dan bij onszelf (reddersrol) – veel behoefte aan ruimte en vrijheid – jezelf nooit helemaal laten zien – basaal wantrouwen – sterk en krachtig willen overkomen – niet kwetsbaar durven zijn.

We trekken ons terug en sluiten ons hart om teleurstelling en pijn te voorkomen. We lijken onafhankelijk, maar daaronder schuilt een diepe leegte of eenzaamheid. 

2023.01.08

“Schaduwwerk.”

Wat is dat toch: schaduwwerk? Je hoort het tegenwoordig overal. Een meer gangbare vertaling is zelfreflectie of zelfonderzoek. Kijken naar jezelf, kijken naar alle onverwerkte gebeurtenissen.

In deze tijd komt er veel naar boven, ook bij mij. Onverwerkte zaken die plotsklaps naar boven komen en je weer voor korte tijd kunnen vloeren. Heel vermoeiend en onverwacht. Je dacht dat je er allang klaar mee was, maar blijkbaar zat er nog een restje dat aangekeken mag worden. 

We zijn het zo gewend om bepaalde zaken te negeren, weg te stoppen, om een masker op te zetten. Zo hoeven we niet geconfronteerd te worden met de pijn die vaak heel diep in ons is weggestopt. We gedragen onszelf vaak anders dan we ons voelen. We laten onszelf niet echt zien aan de ander, maar gebruiken te pas en te onpas het veilige masker. Zo komt niemand in aanraking met de persoon die we in werkelijkheid zijn. De aangepaste persoon in ons is altijd aan het woord. Een overlevingsmechanisme dat we in het leven hebben geroepen om te overleven. Vaak om liefde, erkenning en waardering te krijgen. Een ondoordringbare buitenkant, maar daarbinnen ligt de pijn en onrust van hoe we ons voelen te smeulen. De pijn, de trauma’s en onrust die we hebben opgedaan op onze tocht door het leven. De onverwerkte gebeurtenissen die onder de oppervlakte aanwezig zijn en bij iedere trigger naar boven komen. Een heel vermoeiend leven, want je loopt altijd op je tenen en doet constant je best.

Wanneer je eenmaal kunt gaan inzien, wat dit hardnekkige mechanisme met je doet, kun je het gaan omdraaien. In plaats van de pijn verstoppen en negeren (een energievretende aanpak zoals je al vele jaren gewend bent), mag je naar de pijn toe gaan. Heel ongemakkelijk, maar noodzakelijk om een verandering in het patroon aan te brengen.

Een mooie manier om naar de pijn en trauma’s toe te gaan, is met behulp van tafelopstellingen. Dan ga je aan de gang met alle emotionele aspecten afzonderlijk. Alle boosheid/woede, verdriet, weggestopte pijn enz. Voor iedere emotie maak je gebruik van een poppetje, kegeltje of ander voorwerp. Alles wat zich op de tafel (het veld) ontvouwt, is niet meer te ontkennen en wordt aangekeken en doorvoeld.

Er is kracht voor nodig om je kwetsbaarheid toe te laten, maar o zo noodzakelijk om te groeien. Weg van de aangepaste persoon die je altijd was. Om op zoek te gaan naar de persoon die je echt bent.

2022.12.11

“De opstellingenmiddag van gisteren was wel heel bijzonder.”

Mensen die nog niet bekend waren met de trauma opstellingen methode van Franz Ruppert. Een groep met 6 verschillende nationaliteiten en het ging super. Helemaal blanco en puur gingen zij erin.

Vooraf heeft onze opsteller ruim de tijd genomen om het een en ander uit te leggen over de achtergrond van deze traumatheorie. Over de drie delen die we allemaal in ons hebben: het traumadeel, het overlevingsdeel en het gezonde deel. Hoe die delen zijn ontstaan door de ingrijpende gebeurtenissen die menigeen met zich meedraagt. Dat we gaan werken met een hartsverlangen. Wat wil je voor jezelf bereiken? Dat verlangen wordt verwerkt in een zin van maximaal 7 woorden en start met het woord IK. Voor elk woord wordt daarna een representant opgesteld en met die representant ga je in gesprek (of enkel alleen voelen).

Waar we in het verleden vaak 3 woorden of meer moesten opstellen om tot meer inzicht te komen, lukte dat nu in de 3 opstellingen met 1 of 2 woorden. Deze aanvragers van een eigen opstelling overtroffen zichzelf met invoelen. Zo puur, zo eerlijk konden ze naar hun ver weggestopte pijn kijken. Een pijn die regelmatig sterk resoneerde met de andere mensen aan de rand van het veld. Want zoals we inmiddels weten, zitten er vaak mensen met dezelfde thema’s bij elkaar in de groep. Dat maakt de verbondenheid onder elkaar zo intens. Mensen steunen elkaar en vangen elkaar op.

Wat waren de thema’s deze keer?

• Overgeërfde trauma’s van de ouders.
• Niet gewenst zijn en geen zelfliefde kunnen ervaren.
• Onveilige thuissituatie en jezelf afsluiten om maar geen pijn te hoeven ervaren.

Allemaal vroegkinderlijk trauma, dat heel diep zit. Dat ervoor heeft gezorgd, dat je een deel van jezelf moest gaan afsplitsen om te overleven. Dat je een deel van jezelf bent gaan afsluiten. In het ergste geval ben je je hart gaan afsluiten. Je bent een masker gaan dragen. Wellicht vrolijk naar de buitenwereld, maar van binnen zit de pijn diep weggestopt. Die diep weggestopte pijn komt bij bepaalde triggers naar boven. Dan reageren we als het kleine kind met boosheid en woede, die er vroeger niet mocht zijn.

Altijd leven vanuit je overlevingsdeel is doodvermoeiend. Het is een rol die je speelt. Je doet je anders voor dan de persoon die je in werkelijkheid bent. Dat is gemakkelijk gezegd, want vaak weet je niet eens wie je echt bent. Je vertoont aangepast gedrag.

In de opstelling mag je naar die diep weggestopte pijn gaan kijken. Alles mag en moet er zijn. Dat deel in jou dat zoveel pijn heeft gekend in zijn leven mag erkenning krijgen. Het is een deel van jou, het hoort bij jou. Het ontkennen ervan heeft jou belemmerd om voluit in het leven te staan.

Ik ben meer dan dankbaar dat onze gasten de moed en de kracht hebben gehad om die pijn aan te kijken. Het heeft veel zakdoekjes gekost, in het veld en aan de rand bij de andere representanten. De pijn mocht er zijn en mocht uitgesproken worden. Pas dan komt er ruimte om de persoon te vinden die je werkelijk bent. Je pure zelf, waarmee je kennis mag gaan maken. Dit is wat we noemen innerlijk kindwerk of schaduwwerk.

Gisteren hebben jullie de eerste stap gezet op weg naar meer heling. Ik ben mega trots op jullie.

2022.10.02

"Sabotage van binnenuit.”

Tijd genoeg om uit te slapen, maar mijn hoofd maakt overuren vanwege de opstellingenmiddag van gisteren. Dan maar even wat op papier zetten.

Drie kandidaten, op zoek naar antwoorden. We zijn diep gegaan en niet altijd zoals we het graag gezien hadden. Wat er wel was: sabotage van binnenuit.

De zichtbare verstrikking met voorouders. Het volgen van oma die een onbereikbare liefde had. Hetzelfde patroon dat jij in jouw leven hebt meegenomen, een bindingstrauma. Hetzelfde patroon dat jij koestert, want anders zou je oma afvallen en dat wil je niet. Ik was “vrij” in deze opstelling, maar ik was beslist niet vrij. De sabotage kwam van binnenuit, uit liefde voor jouw oma. “Als zij niet gelukkig is, mag ik dat ook niet zijn.” Hiervan loskomen is een heel proces.

Intimiteit willen toelaten, maar o zo gehecht zijn aan de blokkade die dat tegenhoudt. Uit veiligheid om jezelf maar niet te hoeven openen.

Vrij en autonoom willen zijn, maar nog steeds de opgelegde wil van moeder volgen op de achtergrond. Het kwartje is gevallen.

Niet alles verliep vlekkeloos. In de eerste opstelling zijn we te lang doorgegaan. Maar ook wij zijn mensen die op zoek zijn naar een opening. Een opening om verder te kunnen in het leven. De hardnekkige patronen zijn in ieder geval goed zichtbaar geworden en dat is heel fijn.

Een opstelling is niet maakbaar. Het is altijd maar afwachten hoe het zich gaat ontwikkelen.

Na afloop heb ik nog even gesproken met representanten, die uitspraken, dat zij meer feeling hadden met de richting van Hellinger en dat er zaken zijn blijven liggen. Dat snap ik. Ik had hetzelfde na mijn eerste ontmoeting met de methode van Ruppert. De begeleider is op de achtergrond aanwezig en laat de vraagsteller naar binnengaan en voelen. Ingrijpen met allerlei mogelijkheden is niet gewenst. De persoon mag gaan voelen.

Kort gezegd: bij Hellinger kijk je naar het familiesysteem, bij Ruppert kijk je naar wat het trauma met jou heeft gedaan. Veel meer voelen dus en dat is wat het voor veel mensen zo moeilijk maakt. We zijn niet gewend om naar binnen te keren. We sluiten onszelf liever af van alles en iedereen. Dat naar binnengaan is heel ongemakkelijk, maar noodzakelijk voor een kleine opening.

En hoe graag we onze problemen ook sneller op willen lossen, het is een proces van kleine stapjes. Wij, als begeleiders, zijn na zoveel jaren nog steeds in ontwikkeling. Het leven is een puzzel en ieder puzzelstukje is nodig om tot meer heelheid te komen.